PersonaCura, topklinisch Centrum voor Persoonlijkheids- en Ontwikkelingsstoornissen bij Senioren

Op een warme zomerochtend vertelt Marijke over haar ervaring met PersonaCura. Marijke is niet afkomstig uit Brabant maar woont er inmiddels een paar jaar. Ze komt oorspronkelijk uit Bennekom. Marijke was eerder in Ede in therapie geweest. Ze is gescheiden toen ze in Renkum woonde en heeft een nieuwe relatie gekregen. Zo kwam ze in Brabant te wonen.  

Marijke: “Die nieuwe relatie was heel anders voor mij. Ik kon het leven wat ik in die nieuwe relatie leidde niet bevatten. Een man die naar mij luisterde, een gevoel van vrijheid dat ik kreeg. Dat had ik in mijn huwelijk gemist. Vanaf mijn jeugd tot aan het einde van mijn huwelijk had ik op een bepaalde manier geleefd. Ik dacht dat mijn nieuwe leven te mooi was om waar te zijn, dat dit niet zo kon blijven. Het was teveel voor mij, ik kon het niet aan. Ik belandde in de ziektewet en deed een poging om uit het leven te stappen. Dat was voor de tweede keer.

De bedrijfsarts van het UWV met wie ik sprak had een idee waarom het zou kunnen zijn dat ik deze keer probeerde om een einde aan mijn leven te maken. Bij de eerste poging deed ik het omdat ik niet gelukkig was. Dat was nu anders. Ik was juist wel gelukkig en toch gebeurde het. Het kwam vanuit het niets. Mijn partner, die er ontzettend mee zat, wilde weten wat er met mij aan de hand was. Dat wilde ik zelf ook weten. Ik was bang dat het weer opnieuw kon gebeuren. Ik kwam terecht bij De Viersprong. Daar werden onderzoeken gedaan en er werd een diagnose gesteld. De Viersprong was voor mij echter een lange afstand qua reistijd. Ik werd door hen gewezen op PersonaCura in Tilburg. Gelukkig kon ik bij de Afdeling Senioren van PersonaCura terecht, hoewel ik daar nog niet de leeftijd voor had. Ik was nog geen 60 jaar. Ik vond het fijn dat ik aan de slag kon. Ik kreeg direct een goed gevoel bij PersonaCura. Na een week of 3, 4 kon ik al terecht voor een 1e intake gesprek. De bejegening was heel prettig. De introductie was duidelijk. Bij het 1e gesprek kreeg ik informatiemateriaal mee over de behandeling die ik zou krijgen en het doel daarvan. Na de 1e intake heb ik twee gesprekken gehad met twee verschillende behandelaars. Er waren testen die ik moest invullen. Die testen waren bedoeld om te achterhalen wat het probleem was. Een van die gesprekken was samen met mijn partner. Hij moest vooraf ook twee van de testen invullen die ik ook had ingevuld. Ik mocht lezen wat hij had ingevuld. Ik zag dat hij bij sommige dingen een heel andere beleving had dan ik. Daar hebben we thuis over gepraat. We spraken er ook over in het gesprek met de behandelaar. Het was fijn dat mijn partner vanaf de intake bij mijn behandeling werd betrokken. Voordat er een behandelplan werd opgesteld wilde men zijn mening weten en die mening werd serieus genomen.

De uitslag van de testen bevestigde datgene wat ik zelf dacht. Ondanks de eerdere therapie die ik voor een persoonlijkheidsstoornis had gevolgd, bleef ik het gevoel houden dat er iets uit mijn jeugd niet opgelost was. Nu is het ook moeilijk om daar in een groepstherapie aan te werken. Toen ik hier bij PersonaCura binnenkwam, was het voor mij ook PersonaCura. Ze zijn er echt voor de persoon. In een 3e gesprek werd de behandeling voorgesteld. Er was van mijn persoonlijkheidsstoornis niet zoveel meer over dan de dingen die er vanuit mijn jeugd waren.

De therapie die ik kreeg aangeboden heet schematherapie, waarbij gebruik gemaakt werd van imaginatie. Ik kwam terecht bij psychologe Eva. Hoewel ze nog vrij jong is, werd het vertrouwde gevoel dat ik bij haar had alleen maar sterker. Als ik bij haar kwam hoefde ze niet eerst nog van alles in papieren door te nemen. Ze onthield ook dingen, bijvoorbeeld dat ik een verjaardag had gehad of een weekend weg was geweest. Ze was oprecht geïnteresseerd in mij. Ze wilde er alles aan doen om mij weer gezond te maken. In de therapie gebeurde er heel veel met mij. Dat was heftig. Eva liet me dan even tot mezelf komen en we gingen er over napraten om op een luchtige manier te eindigen. Ik vind haar heel kundig. Ze laat je niets doen wat je niet wilt. De laatste maanden komt het weleens voor dat er thuis iets gebeurt dat ik haar vertel. Ze hoort dingen in mijn verhaal. Die gaan we dan uitdiepen. Dat is prettig omdat ik daar wat aan heb. In mijn groepstherapie in Ede heb ik weleens een sessie gehad over mijn moeder. De brief die ik toen aan mijn moeder heb geschreven, heb ik laatst meegenomen. Dat leverde weer een andere benadering op.

Eva liet mij op een andere manier naar dingen kijken. Zij is zó professioneel. Ze hoort je verhaal niet zomaar aan maar haalt daar thema’s uit om op door te gaan. Dat is heel bijzonder. Ze heeft niet een bepaald programma waar ze zich aan houdt. Dat is er misschien wel, maar ik merk het niet. Zo gebeurde het weleens dat we van plan waren om aan imaginatie te gaan doen maar dat we daar gewoon niet aan toe kwamen. Ik merk wel dat er heel veel dingen uit mijn jeugd een plek krijgen, dat het zich oplost. Ik weet ook dat die dingen tijd kosten. Ik ben nu zo’n driekwart jaar in behandeling met tussenpozen van drie weken. In het begin was het om de twee weken. We zitten nu in een afrondingsfase.

Vanaf het begin tot waar ik nu ben heb ik een ontwikkeling doorgemaakt. In de schematherapie ben ik veel meer mezelf geworden. Doordat ik daar het sterke kind kon zijn, kan ik nu een sterke volwassene zijn. Door de therapie heb ik meer rust gekregen. Ik kan nu ook veel meer de dingen zeggen zoals ik denk. Ik kom steeds verder af van het mezelf altijd aan een ander aanpassen. Ik ben minder afhankelijk en meer zelfstandig geworden. Ik kan daardoor ook meer op mijn partner reageren. Dat is voor hem ook een verandering waar we samen onze weg in moeten vinden. Ik kan PersonaCura zeker aanbevelen!”

Annie (76 jaar) is nu een tijdje in behandeling bij PersonaCura. Voor zij bij PersonaCura terecht kwam, is zij veel in behandeling geweest vanwege haar persoonlijkheidsstoornis, nooit was de behandeling echter adequaat.

Annie kreeg bij PersonaCura tot nu toe zeventien sessies schematherapie in combinatie met wekelijkse steunende contacten door een ambulant verpleegkundige. Haar besluit om te kiezen voor schematherapie heeft een ommekeer gebracht. Zij zegt hierover: “Mijn leven zou er heel anders uit gezien hebben als deze therapie 30 jaar eerder was uitgevonden. In vergelijking met nu was het 30 jaar geleden zo dat de psychiater en andere hulpverleners het ziektebeeld bepaalden. Daar kwam mijn mening niet aan te pas. De machtsverhoudingen waren, heel anders dan nu, ongelijkwaardig. Door de situatie vroeger thuis kwam ik op het idee om zelf ook een vorm van macht uit te oefenen. Ik was er altijd mee bezig om de hulpverleners in het nauw te brengen. Dat lukte mij goed. Zij gingen er onderdoor. Ik voelde me altijd vernederd. Ik had het gevoel dat er altijd naar me werd gekeken alsof ik een ziekte had. De mensen die mij behandelden, wisten hoe die ziekte beter kon worden. Mij werd niets gevraagd. Dat is het verschil met nu. Ik kan terugvallen op mijn casusconceptualisatie. Als ik daarin iets niet begrijp, kan ik dat aan mijn therapeut vragen en zij zal me dat uitleggen.

Door mijn incestverleden en alles wat daarop volgde, ben ik door hulpverleners altijd als ‘zieke’ behandeld. Het verschil met wat er nu gebeurt, is dat hulpverleners me laten denken. Ik kan nu bijvoorbeeld denken: “Nu zou Machteld, de psychologe, tegen me zeggen: waarom wordt je daar nu zo boos om?” Ik moet zelf gaan onderzoeken waar dat vandaan komt. Dat staat ook in mijn casusconceptualisatie.

Er komt nu ontzettend veel op mij af waarbij ik denk: “Dat had ook anders gekund”. Al die jaren met bitterheid, onstabiliteit, niks waarin ik me kon vinden. Er werd in die jaren wel met mij gepraat, maar ik wilde gewoon niet de zielige zijn.

Het ging er bij mij toen vooral om dat mijn kinderen me niet werden afgenomen. Dat kwam door mijn eigen ervaring. Als kind ben ik uit huis geplaatst, maar ik kon niet thuis komen op het moment dat mijn vader uit de gevangenis kwam.

Wat schematherapie me brengt, is inzicht. Ik zie in dat ik altijd een boosaardig mens ben geweest, behalve voor mijn kinderen. Als er een man bij te pas kwam, heb ik iedereen gekwetst, zelfs mijn beste vriendin. Nu ik daar op terugkijk, doet het me heel erg zeer om zo terug te kijken op mijn leven. Nu komt mijn pijn. Er zijn dingen die ik eerder niet aan kon wijzen en nu wel. Ik ga nu de pijn ook aan. Ik moet dat ook van mezelf. Ik heb nooit achting voor mezelf gehad. Dat heb ik ook kunnen uitspreken naar mijn therapeut.

Ik ben zo gemeen geweest. Ik was iemand die alsmaar boos was en niemand begreep dat. Nu heb ik het gevoel dat ik het aan kan wijzen. Dat maakt dat ik heel verdrietig ben en dat ik door dingen heen moet. Anderzijds denk ik: “Al is het alleen maar voor mezelf, al zou het maar voor een maand zijn dat ik tenminste een beetje goed over mezelf kan denken: ik ben niet alléén maar slecht. Ik kan nu stil staan bij mezelf. Dat is eerder nooit gebeurd. Het is een soort last die van me af glijdt. Als ik deze therapie 30 jaar eerder was in gegaan, dan zou ik echt een ander mens zijn geweest. Ik hoef nu niet altijd maar bezig te zijn met te reageren op alles wat ik zie. Ik leer wat er gebeurt te vertalen. Het brengt me rust”.